Vruchtrot - Penicillium

Penicillium rot ontstaat tijdens de bewaring. Op de vruchten ontstaan ronde, bruine plekken, vaak bij de neus of rondom een verwonding. Het rot is zacht en waterig. Geheel rotte vruchten zakken in elkaar.

De rotte plekken worden al snel overwoekert met wittig schimmelpluis, wat vervolgens blauwgroen verkleurd als gevolg van de vorming van sporen. Dit schimmelpluis kan naastgelegen vruchten infecteren, waardoor nestrot ontstaat.

Hoewel meerdere Penicillium-soorten vruchtrot kunnen veroorzaken, is Penicillium expansum de belangrijkste. Penicillium-soorten komen net als Botrytis schimmels algemeen voor op afstervende en dode plantenweefsels. De schimmel sporuleert uitbundig en de sporen worden door de wind verspreid. Elke vrucht raakt dan ook aan de boom besmet met sporen. Ook kunnen de conidiën (sporen) van de schimmels zich zonder vocht verspreiden via bijvoorbeeld plukemmers, fust, wanden van koelcellen, enz. De schimmel heeft wel een wondje nodig of een andere invalspoort waar hij de vrucht kan infecteren. Rotting begint dan ook meestal vanaf een wondje, of vanuit de steel- of neusholte van de vrucht. Aantasting ontstaat meestal pas in of na de bewaring, omdat de schimmel in rijper fruit zich veel sneller uitbreidt dan in onrijp fruit.

Het regelmatig schoonmaken van fust, koelcellen en andere materialen waar fruit mee in aanraking komt, voorkomt aantasting door deze schimmel.

Bij een regelmatig spuitschema tegen andere ziekten in appel en peer (schurft en meeldauw) worden met de daarvoor gebruikelijke middelen diverse soorten vruchtrot goed bestreden. Specifieke bespuitingen tegen vruchtrot vlak voor de oogst hebben een goede werking tegen Penicillium.