Bloedblaarluis

Bloedblaarluis is een wijdverspreide plaag op rode, witte en soms op zwarte bes. Aangetast blad heeft rode vlekken, zogenaamde bloedblaren. Zware aantasting veroorzaakt sterke verkleuring en verschrompeling van het blad.

De bloedblaarluis scheidt veel honingdauw af, waardoor op de bessen en bladeren een plakkerige laag ontstaat waarop gemakkelijk de roetdauwschimmel groeit. Roetdauw zorgt ervoor dat bessen onverkoopbaar zijn. De bloedblaarluis verspreidt het nerfbandmozaïekvirus. De volwassen bloedblaarluis is bolrond, geelgroen van kleur met lange siphonen. Hij zit meestal aan de onderkant van het blad.

De bloedblaarluis overwintert als ei op de takken van bes. De stammoeders komen in maart uit het ei en produceren enkele generaties ongevleugelden op de onderkant van het bessenblad. In de zomer worden gevleugelde luizen geproduceerd die vervolgens migreren naar kruidachtige planten. In de zomer worden enkele generaties ongevleugelden gevormd op kruidachtige planten. In september migreert een gevleugelde generatie weer naar bes om daar na paring eieren af te zetten op de scheuten.

Voorkom zoveel mogelijk de aanwezigheid van kruidachtige planten in en om het perceel.

Spaar en stimuleer natuurlijke vijanden, zoals gaasvliegen, lieveheersbeestjes, sluipwespen en zweefvliegen.

In de winter of het vroege voorjaar kunnen, wanneer veel eieren op het hout voorkomen, deze gedood worden door een bespuiting met minerale olie. Verder kan in maart-april een chemische bestrijding uitgevoerd worden wanneer grote aantallen stammoeders zichtbaar worden. Informatie over middelengebruik is te vinden in de gewasbeschermingsgids van de PD of de digitale Gewasbeschermingskennisbank.