De paring van twee dieren kan gericht zijn op het compenseren van tekortkomingen. Bijvoorbeeld, een merrie kan superieure basisgangen hebben, maar haar benen kunnen wat slechter zijn. De partnerhengst zou dan perfecte benen moeten hebben, het liefst met het bewijs dat zijn nakomelingen dat ook hebben. Zijn benen zouden dan belangrijker zijn dan een sterke draf, omdat de merrie dat door kan geven aan het toekomstige veulen. Een andere merrie kan perfecte benen hebben maar een wat mindere galop, dan moet de partnerhengst een uitmuntende galop hebben maar kan wat mindere benen hebben. Tenminste, dat is het idee achter compensatieparingen. Specifieke paringskeuzen voor elk vrouwelijke dier zodat de nakomelingen van de best mogelijke kwaliteit zijn. Een praktisch advies voor fokkers is dat ze eerst de ouders moeten selecteren die de genetische vooruitgang geven en daarna kunnen ze de compenserende paringen uitvoeren.
Echter, ook al klinkt dit heel logisch, er is geen garantie voor succes! Het is duidelijk dat met compensatieparingen de fokkers nog steeds verschillende fokdoelen hebben waarop zij hun partnerkeuze op baseren. Aspecten van mindere kwaliteit kan in het ene vrouwelijke minder belangrijk worden gevonden dan in de andere. Natuurlijk is het niet waarschijnlijk dat alle additieve effecten van alle paringsbeslissingen in een populatie in dezelfde richting wijzen en dat paringsbeslissingen resulteren in extra genetische vooruitgang.
Een cruciaal moment in de echte wereld van de dierenfokkerij is het paren van moeders en vaders om de volgende generatie dieren te produceren. Voor de paring heeft de eigenaar van de vrouwelijke dieren zijn dieren geëvalueerd en die geselecteerd met het oog op zijn fokdoel. En hij heeft een aantal mannelijke dieren geselecteerd die voldoen aan zijn fokdoel en waarvan verwacht wordt dat ze het gemiddelde genetische en fenotypische niveau van zijn dieren verbeteren. Dan blijft de vraag: welk vrouwelijk dier paar ik met welk mannelijk dier?
In de praktijk gebruiken fokkers vaak compensatie paringen. De tekortkomingen in bepaalde eigenschappen van een geselecteerd vrouwelijk dier worden gecompenseerd door de keuze van een geselecteerd mannelijk dier dat uitblinkt in deze eigenschappen. Van de nakomeling wordt verwacht dat het niet de tekortkomingen van de moeder heeft.
Hoewel dit heel logisch klinkt, is er echter geen garantie dat alle paringen succesvol zullen zijn! Op individueel niveau zijn er een aantal factoren die de verwachte resultaten van de paringskeus kunnen beïnvloeden:
...
van invloed kunnen zijn op het verwachte resultaat van de partnerkeuze:
Mendelian sampling. Het feit dat een vader en een moeder 50 procent van hun allelen doorgeven aan hun nakomelingen en je niet kunt voorspellen welke 50 procent. Dit introduceert een kansfactor, zelfs als je de EBV fokwaarde van de vader en de moeder heel nauwkeurig weetkent.
Pleiotropische Pleiotrope (een één gen beïnvloedt meerdere eigenschappen) en epistatische effecten (gen-gen interactie-interacties) effecten. Het is mogelijk dat een eigenschap, bijvoorbeeld basisgangen in paardende kwaliteit van de benen, wordt beïnvloed door een gen dat interacteert met een ander gen. Als één een van beide die genen het verkeerde allel in heeft bij de nakomelingen heeft dan zullen de basisgangen niet verbeteren.Wat is de nauwkeurigheid van , worden de benen niet verbeterd.
Hoe nauwkeurig is de informatie waarop de selectiebeslissingen selectiebeslissing is gebaseerd worden? Bijvoorbeeld, maakt de erfelijke aanleg of de training een kampioen? Is bijvoorbeeld genetica of management verantwoordelijk voor de waarde van een kenmerk? Je moet jezelf deze dergelijke vragen vooral stellen wanneer bij afwezigheid van een nauwkeurige EBV ontbreektfokwaarde.
Dus:
...
compenserende paring houdt in dat je de beste
...
man voor individuele vrouwtjes vindt om haar tekortkomingen te compenseren.
Compenserende paring kan effect hebben op individuele paringsresultaten, maar selectie bepaalt de toename van het populatieniveau.
Een voorbeeld van een paringssysteem voor melkvee aAa® met compensatie-elementen werd in 1950 gecreëerd door de Amerikaanse Holstein-fokker en keurmeester Bill Weeks en wordt toegelicht in hoofdstuk 10.2.1. In 10.2.2 wordt het SAP-paringssysteem van CRV voor melkkoeien uitgelegd dat is ontwikkeld om bij geplande paringen de zwakke eigenschappen van een koe te compenseren met de sterke eigenschappen van een stier.
...