Pitrus

Pitrus heeft een uit één deel bestaande onbebladerde, gladde, glanzende geelgroene tot bruingroene stengel met een pluimvormige bloeiwijze die op ongeveer een kwart van boven zijdelings uit de stengel groeit.

De stengel is gevuld met aaneengesloten wit merg.

Pitrus is een liefhebber van vochtige, zure en wat schrale bodems, vooral nattere graslanden die kapot gereden of -getrapt zijn geven pitrus een kans om voet aan de grond te krijgen. Doordat Pitrus niet door vee wordt gegeten kunnen er grote pollen ontstaan in grasland. Wordt pitrus meegemaaid voor kuilvoer, dan wordt dat ook slecht gegeten.

Concurrentie met grassen, opbrengstverlies door verminderde kwaliteit en opname door het vee. Lage voederwaarde.

Niet chemisch

Diep maaien (na een weidesnede) en vaker maaien putten Pitrus uit. Voorkomen van vestiging kan door de grasmat gesloten te houden, iets vaker te bekalken, en niet op natte percelen te rijden of vee in te scharen.

Chemisch

Vaak niet noodzakelijk, Pitrus is geen probleemonkruid. Bij een zware aantasting is het te overwegen om met een onkruidstrijker met glyfosaat (Roundup) of een pleksgewijze met bepaalde groeistoffen. Voor meer informatie zie de PD-gewasbeschermingsgids en de handleiding gewasbescherming.