Mangaangebrek in Loofhoutgewassen

Bij mangaangebrek is de groei geremd ten opzichte van de normaal bemeste gezonde planten. Mangaangebrek wordt voor het eerst zichtbaar aan de top van de plant bij het jongste blad.

Wanneer de scheuten uitgroeien raakt het laatst ontwikkelde blad ook aangetast. Het beeld is daardoor aan een groter deel van de scheut te herkennen. De bladtekening is te omschrijven als het groen blijven van de hoofdnerf en zijnerven. Het verschil met ijzergebrek is dat aan beide zijden van de nerven groene bandjes ter breedte van enkele millimeters zichtbaar worden. Het overige gedeelte tussen de nerven is groengeel en/of chlorotisch geel, waarbij de intensiteit van het beeld afhangt van de sterkte van de aantasting van het gewas. Naarmate de gebrekssymptomen aan de bladeren duidelijker zijn,  is de groeiremming ook sterker. Is het gewas ernstig aangetast, dan kan het blad necrotisch worden. Bij een hoge pH van de grond is de beschikbaarheid van mangaan voor de plant gering en wordt daardoor de kans op mangaangebrek sterk vergroot.

Mangaangebrek uit zich grofweg bij een gehalte beneden 0,05 g per kg droge stof blad.

Mangaan of Mn is een bestanddeel van verschillende enzymen in de plant en is nodig voor de vorming van bladgroen. Gebreksverschijnselen worden het eerst zichtbaar aan de jonge blaadjes.

Mangaangebrek geeft chlorotische verschijnselen in het gewas, dus bleekgroene verkleuring, gespikkelde vlekken, overgaand in necrose. Een mangaantekort in het gewas remt de fotosynthese. Meestal is er genoeg mangaan in de bodem aanwezig maar hebben gebreksverschijnselen vooral te maken met verminderde opname door het gewas. Vooral op zandgronden met een pH > 5.4 in combinatie met een hoog organische stof percentage komen gebreksverschijnselen voor. Bij een pH boven 6.2 is vrijwel altijd sprake van Mn gebrek. Het is dus zaak overbekalking van gewassen te voorkomen. Bij een te lage pH kan een gewas te veel mangaan opnemen en kan er sprake zijn van vergiftiging.