Mangaangebrek in uien

Uien zijn zeer gevoelig voor mangaangebrek. Mangaan speelt een rol bij de vorming van bladgroen. Een tekort uit zich daarom vaak in gele strepen op het blad. De planten groeien traag, het loof hangt slap, de bolvorming komt laat op gang en ze hebben dikke nekken. Mangaangebrek komt vooral voor op kalkrijke lichte gronden. Verwarring is mogelijk met het uiengeelstreepvirus. Als zich mangaangebrek voordoet, uit zich dat vaak ook in daaropvolgende gewassen, vooral bij gewassen die net als de ui gevoelig zijn voor mangaangebrek, bv. peterselie, aardappel, radijs, spinazie, mais en rode biet.

Mangaan of Mn is een bestanddeel van verschillende enzymen in de plant en is nodig voor de vorming van bladgroen. Gebreksverschijnselen worden het eerst zichtbaar aan de jonge blaadjes.

Mangaangebrek geeft chlorotische verschijnselen in het gewas, dus bleekgroene verkleuring, gespikkelde vlekken, overgaand in necrose. Een mangaantekort in het gewas remt de fotosynthese. Meestal is er genoeg mangaan in de bodem aanwezig maar hebben gebreksverschijnselen vooral te maken met verminderde opname door het gewas. Vooral op zandgronden met een pH > 5.4 in combinatie met een hoog organische stof percentage komen gebreksverschijnselen voor. Bij een pH boven 6.2 is vrijwel altijd sprake van Mn-gebrek. Het is dus zaak overbekalking van gewassen te voorkomen. Bij een te lage pH kan een gewas te veel mangaan opnemen en kan er sprake zijn van vergiftiging.

Het is moeilijk om de hoeveelheid opneembaar mangaan in de bodem te verhogen. Door  bladbemesting met mangaansulfaat of een ander mangaan-bevattend product kan het tekort worden verminderd. Dit is het meest effectief in een jong gewas. Deze bladbemesting moet bij voorkeur tegen de avond worden uitgevoerd en kan zo nodig herhaald worden.