Reuzenberenklauw

De zeer grote tot 150 cm planten ruiken onaangenaam. De stengels zijn hol, gevorkt en gegroefd. De soort is berucht vanwege zijn blaartrekkende eigenschap bij zonnige omstandigheden (fototoxisch).

De reuzenberenklauw lijkt sterk op de inheemse gewone berenklauw, maar is veel forser. De soort die ook wel Russische berenklauw wordt genoemd, is oorspronkelijk afkomstig uit de Kaukasus en is bezig met een opmars in Europa. De bladeren van de reuzenberenklauw zijn erg groot, de onderste met een gegroefde steel met een opgeblazen schede. De bladeren zijn enkel- tot drievoudig geveerd. De aparte bladdelen zijn asymmetrisch gelobd tot veerspletig en gekarteld of getand. De bloemen zitten in grote schermen en zijn wit tot roze van kleur. De bloemen tijdens de bloei een slaapbeweging maken, de bloemsteeltjes sluiten aaneen en gaan hangen. Ze bloeien van juni tot september. De kiemplanten zijn elliptische lange kiemlobben van 20 - 30 mm.

De soort gedraagt zich als wortel- en zaadonkruid. De plant komt voor op vochtige tot natte, zeer voedselrijke plaatsen in weiden, grasland, stortplaatsen, dijken, bermen en bosranden. Het is een gidssoort voor een zeer voedselrijke, vochtige bodem.

Niet chemisch

Voorkomen van verstoringen. Verrijking van de grond voorkomen. Maaien en maaisel afvoeren voor de bloei. De ontwatering verbeteren.

Chemisch

Voor meer informatie zie de PD-gewasbeschermingsgids.

• Reuzenberenklauw, wiki-arrangement AOC Oost