Galmug - Aphidoletes

De galmug Aphidoletes komt van nature voor in Europa, Noord-Amerika en Azië. Zij wordt ingezet als biologische bestrijder van bladluis in de kasteelten.

Galmuggen veroorzaken vaak gallen op de bladeren. De galmug Aphidoletes doet dit echter niet. De larve van deze mug heeft wel 70 verschillende soorten bladluizen op haar menukaart heeft staan.

De larve heeft in het begin nog een wat transparant oranje kleur, maar verkleurd later rood, bruin of grijs. Een volwassen Aphidoletes-galmug is ongeveer 2,5 mm lang, met lange poten en een slank lichaam. Mannetjes hebben lange, achterover gekrulde antennen bezet met lange haren, terwijl vrouwtjes kortere, donkere antennen hebben.

Aphidoletes is vooral 's nachts actief. Eitjes worden in groepjes in bladluiskolonies gelegd. Het aantal eitjes is sterk afhankelijk van de voeding en van het klimaat, maar loopt meestal op tot ruim een honderdtal. Na enkele dagen komen de larven uit en beginnen vrijwel meteen bladluizen leeg te zuigen. Er zijn 3 larvenstadia. Na 7-14 dagen (bij 21°C) verpopt de larve zich in vochtige grond. Daar vormt ze een ovale cocon, bedekt met zandkorrels, vervellingshuidjes en uitwerpselen. Na 10-14 dagen komt uit de pop een volwassen galmug.

Omdat de larve haar prooi niet verder dan 6 cm van haar geboorteplaats zoekt, zet de galmug haar eitjes in voldoende grote kolonies af. Eén larve heeft minimaal 5 bladluizen nodig om zich te ontwikkelen, maar kan er ook meer doden. De larve injecteert eerst een gif in de bladluis, waardoor deze verlamt raakt en de inhoud binnen 10 minuten oplost en wordt opgezogen. De gedode bladluis hangt met zijn snuit aan het blad. Deze verschrompelt, verkleurt bruin of zwart en vergaat.

Een volwassen galmug voedt zich met honingdauw. De levensduur bedraagt 7-10 dagen, maar deze kan door voedselgebrek verkort worden. Ook bij droogte is de sterfte groter. Paring vindt laag in het gewas meestal 's nachts plaats. Het grote voordeel van Aphidoletes aphidimyza is het feit dat de soort toepasbaar is op allerlei gewassen met allerlei soorten bladluizen.

In grondteelten kunnen de larven in de grond verpoppen en kunnen verscheidene generaties elkaar opvolgen. In substraatteelten hebben de larven amper geschikte plaatsen om te verpoppen en is de sterfte veel groter. Daarom is het bij substraatteelten niet mogelijk een biologisch evenwicht met de bladluizen te krijgen zoals dit bij sluipwespen wel het geval is. Aphidoletes is dan vooral een tijdelijk middel ter bestrijding van bladluis-haarden. Ter correctie van grotere aantastingen is het beter gebruik te maken van het lieveheersbeestje Adalia bipunctata.