Groene appeltakluis

Tot eind juni zijn in een volgroeide boomgaard weinig groene appeltakluizen te vinden. Aantasting wordt vooral in de zomer zichtbaar, wanneer de scheuttoppen vol kunnen zitten met luizen.

Deze scheuttoppen krullen meestal iets en ondervinden enige groeiremming. Er is geen invloed hiervan op de productie of de vruchtkwaliteit vastgesteld. Wel kunnen de vruchten vuil worden als gevolg van de afscheiding van honingdauw, waardoor later roetdauw kan ontstaan. De luizen zelf hebben een groene kleur en zwarte sifonen.

De groene appeltakluis kent in tegenstelling tot andere luizensoorten op appel en peer geen waardplantwisseling. Hij overwintert als ei. Omdat de groene appeltakluis zich alleen kan vermenigvuldigen op jonge groeiende scheuten, komt er met het afsluiten van de groei in juli en augustus een einde aan de ontwikkeling van de groene appeltakluis. Het aantal eieren dat in de herfst wordt afgezet is daarom vaak beperkt. In jonge percelen en in de vruchtboomkwekerij is dit echter anders, daar gaat de ontwikkeling tot eind oktober door omdat er jonge delen blijven.

In een volgroeide boomgaard komen als gevolg van de geringe eiafzetting in het voorjaar maar weinig groene appeltakluizen voor. In april komen de stammoeders uit het ei, die vervolgens voor een nieuwe generatie jonge luizen zorgen. Deze planten zich levendbarend voort, met in juli en augustus de productie van gevleugelde exemplaren. Deze zorgen voor de verspreiding in de boomgaard.

In een volgroeide boomgaard is bestrijding specifiek tegen groene appeltakluis zelden nodig. Meestal zullen andere bespuitingen tegen luizen aantasting door de groene appeltakluis voldoende onderdrukken. In de vruchtboomkwekerij is dat anders, daar kunnen gedurende de zomer enkele bespuitingen nodig zijn. Informatie over middelengebruik is te vinden in de gewasbeschermingsgids van de PD of op de digitale Gewasbeschermingskennisbank.