Zwartbenigheid - tulp

De loofbladeren worden na de bloei paarsrood. De planten sterven vroegtijdig af. Het ondergrondse stengeldeel wordt eerst grauw en daarna opvallend dofzwart,het verschrompeld tenslotte (foto 1). Op de nog witte huid van de jonge bollen ontstaan grote, grillig gevormde, grauwzwarte plekken. Op deze plaatsen scheurt de huid en verteert ten dele. Na de oogst vormen de vaalzwarte, dunne plekken in de huis een karakteristiek symptoom. Op de buitenste rok ontstaan soms diep ingezonken, zwarte, onregelmatig gevormde plekjes (foto 2). Ook kunnen de bolbasis en van daaruit de rokken worden aangetast en zwart worden.

De Sclerotium-schimmel kan op de bol en tussen de rokken platte, dofzwarte krostjes van verdroogd schimmelweefsel maken, die in de grond kunnen achterblijven. De verspreiding vindt plaats met besmette grond en met aangetaste bollen. Het is niet bekend hoelang de schimmel bij afwezigheid van waardplanten in de grond in leven blijft. Zwartbenigheid is een weinig voorkomende ziekte van tulp op niet te droge zavel- en kleigrond. De ziekte komt meestal pleksgewijs voor.

• Plantgoed uitzoeken en ontsmetten.

• Ruime vruchtwisseling, daarbij rekening houdend met andere waardplanten (o.a. iris en lelie).

• Bollen op onbesmette grond planten.