Mol

Het meest opmerkelijk zijn de krachtige voorpoten, die naar buiten gedraaid staan en verbreed zijn met een extra vinger. Het lichaam is vrijwel geheel cilindervormig. De snuit is lang en kegelvormig.

De lengte van het dier is ongeveer 12 à 16 cm. De vacht is fluwelig en meestal leizwart. De mol heeft een goed ontwikkelde tastzin en een orgaan om veranderingen in temperatuur en vocht waar te nemen. De oorschelpen zitten in de pels verborgen. Ooropeningen en neusgaten kunnen worden afgesloten, gehoor en reuk zijn matig. De ogen zijn vaak bedekt door de huid, vandaar dat het zicht slecht is. Het naderen van personen wordt door de mol vrijwel altijd opgemerkt.

Voedsel

Het hoofdvoedsel van de mol bestaat uit wormen, insectenlarven en slakken. Dagelijks eten ze gemiddeld 90 à 100 wormen (1 worm weegt ± 1 gram). Dit is ongeveer hun lichaamsgewicht.

Mollen maken oppervlakkige gangen, ook wel ritten genaamd, en diepere gangen. Bij oppervlakkige gangen wordt de grond iets omhoog gedrukt, bij diepere gangen wordt de grond naar boven gewerkt waardoor molshopen ontstaan. De diepere gangen bevinden zich op verschillende niveaus. Deze staan door verticale gangen met elkaar in verbinding. Voor de snelle afvoer van overtollig regenwater is er een verbinding met het grondwater Dit grondwater dient tevens als drinkwater, indien er geen sloot in de buurt is. De gangen en hopen functioneren ook als luchtdoorlaat.

De paringstijd begint eind februari tot begin maart. Gedurende deze tijd maken de vrouwtjes een hoge pieptoon. De dracht duurt ca. 4 à 5 weken. Het aantal jongen dat geboren wordt varieert van 2 tot 7. De jongen worden 4 à 5 weken gezoogd en blijven daarna nog 2 tot 3 weken bij elkaar in het gangenstelsel van hun moeder. Begin juni verlaten de jongen hun moeder en zoeken zelf hun eigen territorium. Dit is goed te zien in het land. Men ziet dan namelijk losse ritten, half door de grond. In deze periode vallen er veel slachtoffers door toedoen van roofvogels, katten, honden, reigers, en ook door het verkeer.

Mollen storen zich niet aan perceelsgrenzen. De enige goede aanpak om mollen te bestrijden is dan ook een gezamenlijke bestrijding. Voor een goed resultaat op langere termijn moet een zo groot mogelijk aaneengesloten gebied worden behandeld.

De behandelmethode kan zowel mechanisch (met klem, val en schop e.d.) als chemisch zijn. De chemische methode mag alleen door mensen met een speciale licentie worden uitgevoerd.