Knolvoet

Deze ziekte wordt veroorzaakt door de Plasmodiophora brassicae, die door middel van rustsporen jarenlang in de grond kan overleven.

De ziekte is aan de wortels eenvoudig herkenbaar aan de onregelmatige opzwellingen (knollen), die de water- en voedsel opname van de plant bemoeilijken. Aangetaste planten blijven achter in groei en gaan op zonnige dagen slap hangen. De aamtaster kan alleen kruisbloemige planten aantasten. Ook onkruiden, zoals herderstasje en groenbemestingsgewassen, zoals mosterdsoorten, kunnen worden aangetast.

De veroorzaker van knolvoet, Plasmidiophora,  wordt wel eens onder de schimmels gerangschikt, maar dit is niet juist. De aantaster behoort tot de klase van de Phytomyxea of Plasmodiophoromyceten. De biologie en groeiwijze van dit organisme wijkt nogal af. 

De rustsporen van Plasmodiophora kunnen wel 10 tot 15 jaar in de grond levensvatbaar blijven. Een directe bestrijding van deze ziekte is niet mogelijk. Een laag gehalte aan opneembaar calcium in de grond werkt de ziekte in de hand. Op lichte zandgronden zal bij een lagere infectiedruk meer aantasting optreden, dan op de zwaardere kleigronden. Knolvoet komt minder voor op gronden met een hoge pH (>7) in combinatie met meer dan 2% koolzure kalk (CaCO₃).

Knolvoet is een echte bodemgebonden ziekte, die alleen verspreid kan worden via grond (ook potgrond) en aangetaste planten. Hygiëne is dus uiterst belangrijk. De eerste resistente rassen zijn nu beschikbaar. Zeer ruime vruchtwisseling waarin geen andere kruisbloemigen voorkomen (geldt ook voor groenbemesters). Bekalken om de zuurgraad van de grond te verhogen is ook een mogelijkheid. Teelten bij een lage bodemtemperatuur kunnen een aantasting beperken (optimale groei knolvoet bij 20-23°C).